Telefon znalazłam. Konkretnie to znalazło go dziecko1 na torach przy przystanku. I, chociaż to było dość problematyczne, udało mi się go oddać. I myślę sobie, że w porządku postąpiłam i że w końcu dziecku1 też ktoś tak oddał telefon (ale dużo gorszy).
I jeszcze myślę - sprzedałabym go za 1500 z na alledrogo i miałabym za co przeżyć po mniej więcej 12 listopada do końca miesiąca.
Ale co tam, dobry uczynek został mi zliczony w wielkiej księdze... a nie, pomyłka, jestem ateistką, żadnej księgi nie mam
Miałam weekend urodzinek wśród znajomych moich dzieci. Mam dość, wyprało mnie to psychicznie. I finansowo również, ale psychicznie bardziej.
Dwie urodzinowe skrajności a w obu czułam się źle. Ja nie pasuję nigdzie.
Dzieci o dziwo czuły się lepiej w skrajności 2, bez aranżowanej zabawy i ze starszymi dziećmi w mniejszej ilości, na domówce.
Ja to nie wiem,od stada młodych pięknych i kasiastych mam głowa bolała mnie bardziej, niż od starszych -mamy, taty + kuzynka i kanał National Geograpfic (który ogólnie pomagał).
Potrzebuję butów. Moje sie już rozwalają. Nie widzę w przyszłości wolnych nawet 80z na tanie w taniej buciarni a co dopiero na takie, które przetrwają do końca sezonu, więc użyję butaprenu, może przetrwają trochę dłużej.
Za to wyskoczyłam z 10z na buty dla dziecia2 w ciuchbudzie, czyli sukces.
Nauka holenderskiego po angielsku mi nie idzie ze względu na problem dziurawego mózgu. Wszystko mi z niego wylatuje.
Nawet tan angielski, mimo, że w sumie codziennie go słucham albo czytam, mam na poziomie niskim i pełzającym i już w sumie wiem, ze nic się nie zmieni.
Ogólnie nic się nie zmienia. Stale jest ten sam zapętlony kawałek, urywek egzystencji, w którym staram się przetrwać i stale tak samo mi to nie wychodzi. Potrzebuję po prostu kasy, która da mi poczucie jako takiego bezpieczeństwa, które z kolei pomoże załatać dziury w moim mózgu. Ale oczywiście to absolutnie nie możliwe, i nie działa wmawianie sobie, że jest inaczej i że coś mogę z tym zrobić.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz